● بعضي ها رو جون به جونشون کني رومانتيکن.
خودمو مي گم.
8:24 PM 3 comments

● يک گاز
لورنزو سر پا ايستاده بود و به زحمت با انگليسي دست و پا شکسته براي مستر احمدي از پشت موبايلي که مرتب قطع و وصل مي شد توضيح مي داد که چرا نتوانسته جواب تلفنش را بدهد. مدام از اين طرف به آن طرف مي رفت و عينکش را که سر مي خورد روي دماغش جابجا مي کرد.
نمي دانم استيصال لورنزو بود يا آن فضاي سنتيِ بازارِ پشتِ ميدانِ نقشِ جهان که پيرمرد بيچاره را وادار مي کرد مرتبا تعارف کند که "سيت داون پليز" روي يک پشته پالان پشمي
8:57 PM 3 comments

● براي ما خداها پرسپکتيو برعکس عمل مي‌‍‍‍‌‌کند. هرچه بالاترمي‌رویم، بزرگتر مي‌شويم.
9:15 PM 1 comments

● عددها را از همان يک دو سه شروع مي‌کرديم تا ده. بعد از ده تا بيست. از بيست تا صد که همان يک جور عددها اضافه مي شد و مي‌رسيديم به صد، هزار، مليون، مليارد، بيليون بعد هم اسمهاي من درآوردي تريليارد زيليارد و همينطور...
آخرين باري که از معلمم پرسيدم بعد از اين عدد چيست، خوب يادم مانده. بي حوصله گفت تا هر چقدر صفر که بخواهي مي تواني جلوي يک عدد بگذاري و اين عدد همينطور بزرگتر شود.
چند روز اول هي صفر گذاشتم. يک خط، يک صفحه، صد صفحه. همه‌اش پوززني عدد قبلي. اما دفترچه هم که تمام مي‌شد باز هم مي‌شد صفر گذاشت.
خسته شدم. حقيقتش يک جورهايي خيالم هم راحت شد. تا هر جا که جلو بروي هنوز تا بينهايت، بينهايت مانده. چرا بيخود جوش بزني؟
شايد همان ده برايم بس بود به تعداد انگشتهاي دستم. يا 20 به اضافه انگشتهاي پايم. يا سي به تعداد بند انگشتهاي دستم. يا 200 به تعداد استخوانهايم. يا 500 به تعداد ماهيچه‌ها. مهم نبود. مهم فقط همين بود که کمي ازبيشتر از صفر را بلد باشي که هرچه از دورتر نگاه مي کردي اين بازي اعداد مسخره تر مي‌شد و باز فقط همان "کمي" از صفر بيشتر بودي.
10:29 PM 2 comments

● يک بازي اختراع کرده ام که صداها را مبهم بشنوم. يک کاري مقابل گوش تيز کردن. اينطور احساس مي کنم بقيه هم چيزي را که نمي‎خواهم نمي شنوند.
9:48 PM 0 comments

● با مديريت جديد افتتاح شد.
12:22 AM 0 comments